Ο «Εργασιακός Μεσαίωνας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης

του Γ. Δελαστίκ

Δεν το χωρά ανθρώπου νους: οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ ενέκριναν οδηγία, βάσει της οποίας επιτρέπεται να «συμφωνεί ελεύθερα» ένας εργαζόμενος με τον εργοδότη του να δουλεύει μέχρι και... 65 (!!!) ώρες την εβδομάδα.

Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, αναφερόμαστε όντως σε 65 ώρες δουλειά την εβδομάδα ή και ακόμη περισσότερο. Για την ακρίβεια, όσο και αν ακούγεται ανατριχιαστικό, το θεωρητικό όριο είναι... 78 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και αυτό γιατί το μόνο όριο που βάζει αυτή η οδηγία είναι ότι πρέπει να μεσολαβούν τουλάχιστον 11 ώρες ανάμεσα σε δύο εργάσιμες ημέρες, άρα μπορεί κανείς να δουλεύει μέχρι 13 ώρες την ημέρα το πολύ. Η εργασία όμως υπολογίζεται σε εξαήμερη βάση, οπότε 6 ημέρες επί 13 ώρες ημερησίως ίσον 78 ώρες δουλειά την εβδομάδα.

Οι Βρετανοί πέτυχαν μάλιστα να απαλειφθεί η αρχική πρόβλεψη ότι αυτό το απάνθρωπο ωράριο θα μπορούσε να εφαρμοστεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα, π.χ. μέχρι τρεις μήνες, οπότε θεωρητικά θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ορισμένες αυστηρά περιορισμένες, εποχιακές εργασίες. Οι υπουργοί της ΕΕ αποφάσισαν ότι το ωράριο αυτό μπορεί να ισχύει επ' άπειρον - πρακτικά μέχρι να πεθάνει από εξάντληση ο εργαζόμενος ή να τη γλιτώσει καταρρέοντας από υπερκόπωση.

«Μεγάλο βήμα προς τα εμπρός για τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, το οποίο ενισχύει τον κοινωνικό διάλογο», χαρακτήρισε αυτήν την οδηγία ο επίτροπος Απασχόλησης της Κομισιόν, Βλαντίμιρ Σπίντλα. «Βήμα μεγάλο» βεβαίως, αλλά προς τα πίσω. Και μάλιστα τόσο μεγάλο ώστε να υπερπηδήσουμε ολόκληρο τον 20ό αιώνα και να προσγειωθούμε στον... 19ο αιώνα και μάλιστα περί τα μέσα του, όταν ο Μαρξ έγραφε για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία.

Ένα νέο Σικάγο του... 1896, τότε που πρωτοκατακτήθηκε το 8ωρο, θα αρχίσουν να ονειρεύονται οι εργαζόμενοι του 21ου αιώνα που ζουν στην Ευρώπη. Υποτίθεται ότι η τεχνολογική πρόοδος θα αύξανε διαρκώς τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων και αντ' αυτού η ΕΕ μας γυρίζει στον εργασιακό Μεσαίωνα. Έχουν χάσει κάθε μέτρο στην αντεργατική επιθετικότητά τους οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες. Βλέπουν ότι ο κόσμος δεν αντιδρά δυναμικά, έχουν πετύχει και την προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό, οπότε αισθάνονται ότι μπορούν να πάρουν πίσω από τους εργαζόμενους όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα. Δεν αισθάνονται καμιά πολιτική απειλή.

Μέσα στο κλίμα αυτό, η κυβέρνηση της ΝΔ προώθησε επαίσχυντη τροπολογία τη Δευτέρα εναντίον εργαζομένων που απεργούν.

Όταν ένα δικαστήριο κρίνει νόμιμη μια απεργία και ο εισαγγελέας κάνει έφεση, ο πρόεδρος των Εφετών όχι μόνο θα προσδιορίζει δικάσιμο εντός 48 ωρών, αλλά θα ορίζει και τη... σύνθεση του δικαστηρίου που θα εκδικάσει την έφεση! Πρόκειται για ωμή παραβίαση του Συντάγματος. Η κυβέρνηση Καραμανλή στήνει... «έκτακτα εργατοδικεία».

Όπως όμως έδειξε και στην υπόθεση προώθησης των ιδιωτικών ΑΕΙ, το Σύνταγμα δεν έχει καμιά αξία για τη ΝΔ.